Chirurgia ogólna i naczyniowa

Flebogrif – nowoczesna i małoinwazyjna metoda leczenia żylaków kończyn dolnych

Flebogrif to innowacyjna, małoinwazyjna metoda leczenia niewydolności żylnej, w tym żylaków kończyn dolnych. Żylaki to powszechny problem zdrowotny, dotykający zarówno kobiet, jak
i mężczyzn, a ich przyczyną jest najczęściej osłabienie ścian żył i niewłaściwa praca zastawek. Flebogrif, dzięki mechaniczno-chemicznej obliteracji żyły, umożliwia skuteczne leczenie tych schorzeń, pozwalając na szybki powrót pacjentów do normalnej aktywności.

Wskazania do zabiegu metodą Flebogrif

Zabieg Flebogrif stosowany jest głównie u pacjentów z niewydolnością żylną, która objawia się:

• żylakami kończyn dolnych,
• zmęczeniem i uczuciem ciężkości nóg,
• obrzękami, szczególnie wieczorami,
• pojawieniem się widocznych, wypukłych naczyń pod skórą,
• bólem nóg, szczególnie po długim staniu lub siedzeniu,
• zmianami skórnymi, takimi jak przebarwienia, owrzodzenia czy stwardnienia skóry.

Flebogrif jest skuteczny zarówno w leczeniu małych, powierzchownych żył, jak i większych naczyń, które odpowiadają za powstawanie żylaków. Dzięki zastosowaniu tej metody można również skutecznie leczyć pacjentów z tzw. przewlekłą niewydolnością żylną, która nie została odpowiednio zdiagnozowana i wcześniej leczona.

Jak działa Flebogrif?

Flebogrif to metoda wykorzystująca technologię mechaniczno-chemicznego zamykania niewydolnych żył. Zabieg przeprowadzany jest za pomocą specjalnego urządzenia (katetera), które wprowadza się do wnętrza chorej żyły. Kateter ten posiada rozkładane ramiona, które mechanicznie drażnią ściany naczynia, co zwiększa ich przepuszczalność. Następnie do żyły podaje się sklerozant – środek obliterujący, który powoduje jej zamknięcie.

Mechaniczne drażnienie w połączeniu z chemicznym działaniem środka obliterującego sprawia, że naczynie przestaje pełnić swoją funkcję, a krew zostaje skierowana do zdrowych żył. W wyniku tego procesu żylaki ulegają zanikowi, a pacjent odczuwa znaczną poprawę stanu zdrowia.

Jak wygląda zabieg Flebogrif?

Zabieg Flebogrif jest małoinwazyjny i odbywa się zazwyczaj w warunkach chirurgii jednego dnia. Cała procedura trwa około 30-40 minut i jest przeprowadzana w znieczuleniu dożylnym, czyli tzw. analgosedacji, co minimalizuje dyskomfort pacjenta. Proces wygląda następująco:

• Przygotowanie pacjenta – lekarz dokonuje oceny stanu żył przy pomocy USG dopplerowskiego, aby precyzyjnie zlokalizować chore naczynia.
• Wprowadzenie katetera – przez niewielkie nacięcie w skórze do chorej żyły wprowadzany jest specjalny cewnik wyposażony w rozkładane ramiona.
• Mechaniczno-chemiczne działanie – rozłożone ramiona cewnika mechanicznie drażnią ściany żyły, co zwiększa skuteczność podawanego środka obliterującego (sklerozantu).
• Zamknięcie żyły – po podaniu sklerozantu żyła zamyka się i stopniowo zanika, eliminując problem przepływu krwi przez chore naczynie.

Jak wygląda przygotowanie do zabiegu Flebogrif

Przygotowanie do zabiegu jest proste i nie wymaga skomplikowanych procedur, jednak pacjent powinien przestrzegać kilku zaleceń:

• Konsultacja kwalifikacyjna z lekarzem chirurgiem flebologiem – przed zabiegiem konieczna jest konsultacja oraz ocena stanu zdrowia, aby wykluczyć ewentualne przeciwwskazania. Należy także poinformować lekarza o przyjmowanych lekach, szczególnie tych, które mogą wpływać na krzepliwość krwi.
• Unikanie leków rozrzedzających krew – na kilka dni przed zabiegiem warto odstawić leki, takie jak aspiryna, po wcześniejszej konsultacji z lekarzem.
• Lekkie ubranie – w dniu zabiegu zaleca się założenie wygodnego, luźnego ubrania, które nie będzie uciskać miejsc, gdzie wykonano nacięcie.
• Zakup indywidualnie dobranych rajstop lub pończoch uciskowych lekarza – lekarz może zalecić noszenie rajstop na kilka dni przed zabiegiem.

Rekonwalescencja po zabiegu Flebogrif

Rekonwalescencja po zabiegu Flebogrif jest stosunkowo krótka i bezproblemowa. Pacjent może wrócić do codziennej aktywności już po kilku dniach, jednak zaleca się przestrzeganie kilku zaleceń:

• Noszenie pończoch uciskowych – po zabiegu przez okres 2-4 tygodni konieczne jest noszenie specjalnych pończoch uciskowych, które wspierają zamykanie naczyń i redukują ryzyko powikłań.
• Unikanie intensywnego wysiłku fizycznego – choć pacjent może szybko wrócić do codziennych obowiązków, intensywne ćwiczenia fizyczne, takie jak bieganie czy podnoszenie ciężarów, powinny być ograniczone na pierwsze 1-2 tygodnie po zabiegu.
• Kontrola lekarska – po zabiegu zalecane są wizyty kontrolne, aby ocenić skuteczność leczenia
  i stan żył.

W niektórych przypadkach mogą wystąpić niewielkie zasinienia, dyskomfort czy uczucie napięcia
w miejscu zabiegu, jednak objawy te ustępują zazwyczaj po kilku dniach.

Zalety zabiegu Flebogrif

Zabieg Flebogrif ma wiele zalet w porównaniu do innych metod leczenia niewydolności żylnej:

• Małoinwazyjność – brak dużych nacięć, krwawienia i szwów.
• Krótki czas zabiegu – procedura trwa zaledwie 30-40 minut.
• Brak konieczności hospitalizacji – pacjent tego samego dnia może wrócić do domu.
• Szybki powrót do aktywności – jrótki czas rekonwalescencji pozwala na powrót do codziennego życia w ciągu kilku dni.
• Wysoka skuteczność – Flebogrif skutecznie zamyka chore naczynia i minimalizuje ryzyko nawrotów żylaków.

Podsumowanie

Flebogrif to nowoczesna i skuteczna metoda leczenia niewydolności żylnej, która umożliwia pacjentom szybki powrót do zdrowia bez konieczności długotrwałej rekonwalescencji. Dzięki małoinwazyjnej technice oraz krótkiej procedurze zabieg ten jest coraz częściej wybierany przez osoby cierpiące na żylaki i inne problemy związane z niewydolnością żylną.

Przepuklina to schorzenie polegające na przemieszczeniu się narządów wewnętrznych lub ich fragmentów poza ich fizjologiczne położenie – zazwyczaj przez osłabiony fragment ściany jamy brzusznej. W wyniku tego powstaje charakterystyczne uwypuklenie, które może być widoczne lub wyczuwalne pod skórą. Najczęściej przemieszczają się pętle jelita cienkiego lub grubego. Przepukliny mogą pojawić się w różnych lokalizacjach, m.in. w okolicy pachwinowej, pępkowej lub pooperacyjnej.

Przepukliny to częsta dolegliwość, która dotyka około 20% populacji. Najczęściej występującym typem jest przepuklina pachwinowa, która stanowi od 60 do 70% wszystkich przypadków. Zdecydowanie częściej dotyczy mężczyzn – nawet siedmiokrotnie częściej niż kobiet.

Rodzaje przepuklin

Przepuklina pachwinowa
To najczęstszy typ przepukliny brzusznej, występujący w okolicy pachwin. Pojawia się gdy zawartość jamy brzusznej (najczęściej tkanka tłuszczowa lub jelito) przemieszcza się przez kanał pachwinowy. Może występować jednostronnie lub obustronnie. Objawia się wyczuwalnym guzem w pachwinie, bólem nasilającym się podczas kaszlu, wysiłku fizycznego lub dźwigania ciężarów. Nieleczona przepuklina pachwinowa może prowadzić do powikłań, takich jak uwięźnięcie przepukliny.

W szpitalu Vratislavia Medica oferujemy leczenie przepuklin pachwinowych z zastosowaniem nowoczesnych technik laparoskopowych:

• Metoda TAPP (Transabdominal Preperitoneal) – polega na dostępie przez jamę brzuszną i umieszczeniu siatki wzmacniającej od strony otrzewnej. Charakteryzuje się dużą skutecznością i szybkim powrotem pacjenta do codziennej aktywności.
  Zabiegi tą metodą wykonuje lek. Kacper Szczudlik.
• Metoda TEP (Totally Extraperitoneal) – polega na umieszczeniu siatki wzmacniającej w okolicy przepukliny, przy jednoczesnym zachowaniu techniki całkowicie pozaotrzewnowej. Zabieg nie wymaga otwierania jamy otrzewnej, co znacząco minimalizuje ryzyko powikłań i przyspiesza rekonwalescencję.
  Zabiegi metodą TEP wykonuje dr n. med. Łukasz Szpon.

Przepuklina pępkowa
Występuje w okolicy pępka, gdzie naturalnie ściana jamy brzusznej jest słabsza. U dzieci często ma charakter przejściowy i nie wymaga interwencji chirurgicznej, jednak u dorosłych zwykle konieczne jest leczenie operacyjne. Przepuklina pępkowa objawia się uwypukleniem w obrębie pępka, które może powodować ból, zwłaszcza przy wysiłku lub długotrwałym stanie napięcia powłok brzusznych. Do czynników ryzyka należą otyłość, ciąża, przewlekłe zaparcia i kaszel.

Leczenie polega na chirurgicznym wszyciu siatki wzmacniającej osłabione miejsce. W wybranych przypadkach możliwe jest leczenie metodą laparoskopową.

Przepuklina brzuszna (ściany jamy brzusznej)
Ten typ przepukliny dotyczy innych miejsc w obrębie ściany brzucha, takich jak:

• przepuklina kresy białej (na linii środkowej brzucha),
• przepuklina pooperacyjna (w miejscu wcześniej wykonanego cięcia chirurgicznego),
• przepuklina nawrotowa (w miejscu wcześniej leczonej przepukliny).

Objawy są podobne do innych rodzajów – widoczne lub wyczuwalne uwypuklenie, ból, uczucie ciągnięcia, nasilające się podczas wysiłku fizycznego. W zależności od rodzaju i wielkości przepukliny oraz ogólnego stanu zdrowia pacjenta, możliwe jest leczenie metodą otwartą lub laparoskopową.

Czynniki ryzyka powstawania przepuklin

Przepukliny powstają w miejscach anatomicznie osłabionych, szczególnie przy dodatkowym wzroście ciśnienia w jamie brzusznej. Do najczęstszych czynników ryzyka należą:

• dźwiganie ciężkich przedmiotów,
• przewlekłe zaparcia,
• częste parcie na stolec lub mocz,
• przewlekły kaszel i kichanie,
• otyłość,
• ciąża,
• wcześniejsze operacje w obrębie jamy brzusznej.

Objawy przepukliny

Najczęstsze objawy to:

• widoczny lub wyczuwalny guz w obrębie pachwiny, pępka lub brzucha,
• ból, który nasila się przy kaszlu, kichaniu, wysiłku lub długotrwałym staniu,
• uczucie dyskomfortu lub ciągnięcia,
• powiększające się uwypuklenie,
• w przypadku powikłań – nagły, silny ból i twardość w miejscu przepukliny (wskazujące na uwięźnięcie).

Nowoczesne leczenie przepuklin

Leczenie przepuklin polega na zabiegu chirurgicznym, ponieważ żadna przepuklina nie wyleczy się samoistnie. W szpitalu Vratislavia Medica oferujemy zarówno klasyczne (otwarte), jak i nowoczesne metody laparoskopowe – w tym techniki TAPP i TEP.

Zalety leczenia laparoskopowego:

• mniejszy ból pooperacyjny,
• szybszy powrót do aktywności,
• krótszy czas pobytu w szpitalu,
• mniejsze blizny i lepszy efekt estetyczny,
• możliwość jednoczesnego leczenia przepukliny dwustronnej.

Rodzaj operacji dobierany jest indywidualnie przez specjalistę, po dokładnej konsultacji i diagnostyce.

Pacjenci kwalifikowani są do zabiegu na podstawie badania fizykalnego oraz, w razie potrzeby, badań obrazowych (np. USG). W trakcie konsultacji chirurg omawia dostępne metody leczenia, możliwe powikłania oraz czas rekonwalescencji.

Kamica żółciowa uznawana jest za chorobę występującą powszechnie, szacuje się, że dotyczy 10% społeczeństwa powyżej 50 r.ż. Znaczna część pacjentów dotkniętych kamicą skarży się na dolegliwości dyspeptyczne, tj. niestrawność, bóle nadbrzusza, nudności, wymioty oraz nietolerancję tłuszczów. Kolka żółciowa charakteryzuje się nawrotowym i przemijającym bólem zlokalizowanym w prawym podżebrzu, który może promieniować do łopatki. Powikłaniami choroby mogą być żółtaczka mechaniczna, zapalenie trzustki oraz zapalenie otrzewnej spowodowane perforacją pęcherzyka. Długoletnia i nieleczona kamica pęcherzyka żółciowego może doprowadzić do powstania raka. Dolegliwości związane z kamicą pęcherzyka żółciowego są wskazaniem do zabiegu usunięcia pęcherzyka żółciowego.

Kwalifikacja do zabiegu

Specjalista chirurgii ogólnej kwalifikuje pacjenta do laparoskopowego usunięcia pęcherzyka żółciowego na podstawie aktualnych wyników badań USG jamy brzusznej, szczegółowego wywiadu medycznego oraz badania przedmiotowego. Podczas konsultacji kwalifikacyjnej chirurg może zalecić wykonanie dodatkowych badań.

Wskazania do zabiegu laparoskopowego usunięcia pęcherzyka żółciowego

• kamica pęcherzyka żółciowego objawiająca się silnymi atakami bólowymi występującymi najczęściej po obfitszym posiłku
• przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego
• ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego
• wodniak pęcherzyka żółciowego
• polipy pęcherzyka żółciowego
• nowotwór pęcherzyka żółciowego

Korzyści dla pacjenta, jakie daje zabieg metodą laparoskopową

• niewielkie dolegliwości bólowe po operacji
• mniejsza ingerencja chirurgiczna
• niewielkie blizny
• mniejsze ryzyko wystąpienia zakażenia
• krótki pobyt w szpitalu
• krótszy okres rekonwalescencji i powrotu do aktywności

Jak wygląda zabieg laparoskopowy?

Zabieg operacyjny przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym w ułożeniu pacjenta na plecach. Następnie za pomocą igły zostaje do jamy brzusznej podany gaz (tj. dwutlenek węgla), który powoduje oddzielenie od siebie narządów wewnętrznych, dzięki czemu chirurg będzie miał ułatwiony dostęp do pęcherzyka żółciowego. Chirurg za pomocą 3-4 kilkumilimetrowych cięć umieszcza w jamie brzusznej trokary, przez które wprowadza kamerę ze światłowodem, z której obraz wyświetlany jest na monitorze 4k oraz specjalistyczne narzędzia chirurgiczne. Tkanki otaczające pęcherzyk żółciowy są delikatnie odsuwane bez konieczności ich rozcinania. Chirurg ostrożnie z pomocą laparoskopu usuwa cały pęcherzyk żółciowy wraz z zalegającymi w nim złogami (kamieniami).

Zalecenia po zabiegu

• usunięcie szwów odbywa się w 7 dobie od zabiegu
• przez okres około 2 tygodni od zabiegu należy ograniczyć wysiłek fizyczny oraz unikać dźwigania
• wynik badania histopatologicznego należy odebrać po około 14 dniach roboczych

Zespół cieśni nadgarstka jest schorzeniem dotykającym nawet 4% dorosłych, które wynika z ucisku nerwu pośrodkowego na wysokości nadgarstka. Najczęstsze objawy tego zespołu to:

• mrowienie i drętwienie palców ręki, zwłaszcza w kciuku, palcu wskazującym i środkowym, objawy te często zakłócają sen;
• ból –  odczuwany w palcach, nadgarstku, u części chorych promieniujący do przedramienia;
• trudności z chwytaniem drobnych przedmiotów – wynikają z postępującego osłabienia czucia w palcach (“jak przez papier”), mogą doprowadzić do wypuszczania z rąk np. talerzy;
• zanik mięśni – u części chorych mięśnie u podstawy kciuka mogą zaniknąć, a po ok. roku trwania choroby jest to stan najczęściej nieodwracalny;
• osłabienie czucia – uciśnięty nerw przestaje przewodzić sygnał, co ostatecznie skutkuje utratą czucia w palcach (wrażenie “drewnianych palców”).

Czym jest endoskopia cieśni nadgarstka?

Podstawową metodą leczenia zespołu cieśni nadgarstka jest procedura chirurgiczna, która daje bardzo dobre i trwałe efekty u > 90% operowanych. Zabieg polega na rozdzieleniu troczka zginaczy, będącego rodzajem więzadła uciskającym w tej chorobie nerw pośrodkowy. Operację przeprowadza się na sali operacyjnej, w znieczuleniu regionalnym (obejmującym ramię, przedramię, nadgarstek i rękę). Skóra jest rozdzielana na długości ok. około 2 centymetrów na przedramieniu, umożliwiając wprowadzenie do kanału nadgarstka 8 milimetrowego endoskopu, którego kamera służy do uwidocznienia troczka zginaczy i pozwala go bezpiecznie rozdzielić.  Rana zamykana jest wchłanialnymi szwami. Zabieg trwa ok. 15 min.

Zaletą endoskopowego uwolnienia kanału nadgarstka jest minimalna inwazyjność, pozwalająca choremu zdecydowanie szybciej podnosić ciężary, dysponować większą siłą chwytu i obciążać rękę (np. podczas pracy i na rączce laski) niż po zabiegu otwartym/klasycznym, podczas którego wykonuje się nacięcie skóry u podstawy śródręcza.

Metoda ta umożliwia przeprowadzenie zabiegu na obu dłoniach jednocześnie!

Przygotowanie do zabiegu

Kwalifikację do zabiegu przeprowadza operator po zbadaniu chorego i wykonaniu badań dodatkowych (ENG/EMG lub USG). Znieczulenie do zabiegu uwolnienia kanału nadgarstka wymaga wykonania badań laboratoryjnych z krwi, a pacjent musi być na czczo. Po zabiegu pacjent może wrócić do domu w ciągu 2 godzin.

Rekonwalescencja i gojenie

Dwie godziny po zabiegu pacjent może wrócić do domu. Rekonwalescencja wymaga wczesnego uruchomienia ręki, wykonywania prostych ćwiczeń zakresu ruchomości palców i nadgarstka w domu, używania ręki do codziennych czynności bez pracy ręcznej/fizycznej przez ok. 4 tygodnie. Prowadzenie samochodu osobowego najczęściej jest możliwe po 5 dniach. Opatrunek należy zmieniać samodzielnie codziennie przez 7 dni, a szwów się nie usuwa.

Ryzyko i powikłania

Endoskopowe uwolnienie kanału nadgarstka to minimalnie inwazyjna metoda leczenia zespołu cieśni kanału nadgarstka, która dzięki mniejszym nacięciom i kontroli kamery pozwala oszczędzić zdrowe tkanki. Pozwala ponadto zminimalizować ryzyko powikłań, takich jak zakażenia miejsca operowanego, krwawienia lub uszkodzenia nerwu i ścięgien. Technika ta pozwala na zdecydowanie szybszą rekonwalescencję i mniej bolesny proces gojenia, choć – jak każda procedura chirurgiczna – niesie za sobą pewne ryzyko, dlatego ważne jest, aby przed zabiegiem omówić z operatorem potencjalne zagrożenia i korzyści oraz dokładnie przestrzegać zaleceń pooperacyjnych.

Uwaga!

Zabieg endoskopowego uwolnienia cięśni nadgarstka wykonywany jest wyłącznie przez lek. Tobiasza Szajerkę, chirurga specjalizującego się w leczeniu operacyjnym schorzeń ręki i dłoni.

Zespół cieśni nadgarstka (ZCN) to schorzenie, które dotyka najczęściej ręki, którą wykonujesz większość czynności i związane jest regularnym jej przeciążaniem? ZCN to choroba powstała w wyniku długotrwałego ucisku nerwu pośrodkowego, który biegnie w kanale nadgarstka. Choroba ta może wystąpić u osób w każdym wieku, jednak najczęściej pojawia się po 50-tce. Najczęstszymi przyczynami wystąpienia ZCN są reumatoidalne zapalenie stawów, wykonywana praca oraz ucisk nerwu spowodowany urazem nadgarstka.

Schorzenie to może mieć charakter choroby zawodowej u osób wykonujących czynności tj.:

• praca na budowie
• praca przy taśmie produkcyjnej w fabryce
• długotrwałe używanie myszki komputerowej
• praca biurowa związana z pisaniem dużej ilości tekstu na klawiaturze
• gra na instrumencie

Objawy zespołu cieśni nadgarstka:

• ból i drętwienie palców, są tak intensywne, że wybudzają ze snu
• mrowienie w okolicy kciuka i palców: wskazującego, środkowego oraz połowy palca serdecznego
• osłabienie chwytu
• utrudnione zaciśnięcie ręki w pięść
• wypadanie z dłoni trzymanych przedmiotów
• zaniki mięśniowe kłębu kciuka

Leczenie operacyjne zespołu cieśni nadgarstka

Standardowe leczenie operacyjne zespołu cieśni nadgarstka polega na przecięciu troczka zginaczy, dzięki czemu światło kanału nadgarstka ulega powiększeniu a nacisk na nerw pośrodkowy, zostaje usunięty. Zwiększone zostaje ukrwienie nerwu, co wpływa na jego szybszą regenerację. W trakcie zabiegu zostają usunięte przyczyny bólu, jednak ważne jest, aby o zabiegu rozpocząć rehabilitację, dzięki której operowana ręka szybciej powróci do sprawności.

Hydrodekompresja – innowacyjna metoda leczenia

Hydrodekompresja jest to innowacyjna i bezoperacyjna metoda leczenia zespołu cieśni nadgarstka. Zabieg ten przeprowadzany jest ambulatoryjnie w gabinecie zabiegowym, pod kontrolą USG, w znieczuleniu miejscowym. Chirurg za pomocą iniekcji cienkoigłowej (zastrzyk) wprowadza odpowiednią ilość płynu do przestrzeni wokół nerwu, dzięki temu zostaje on uwolniony i oddzielony od otaczających go tkanek. Zabieg nie wymaga specjalnego przygotowania, konieczna jest natomiast kwalifikacja lekarza. Dolegliwości chorobowe cieśni tj. ból nadgarstka i drętwienie palców ustępują nawet od pierwszego dnia, a okres rekonwalescencji po zabiegu trwa najwyżej kilka dni!

Zabieg hydrodekompresji wykonywany jest wyłącznie przez lek. Tobiasza Szajerkę, specjalistę chirurgii ogólnej. W celu kwalifikacji do zabiegu należy umówić się na konsultację z lek. Tobiaszem Szajerką.

Rehabilitacja

Celem fizjoterapii po zabiegu cieśni nadgarstka jest poprawa funkcji ręki, zmniejszenie dolegliwości bólowych, w związku z tym powinna być jak najszybciej wdrożona. Fizjoterapeuta podczas terapii zbada zakres ruchomości, siłę mięśniową oraz uelastyczni bliznę pooperacyjną. Indywidualna terapia z fizjoterapeutą powinna być uzupełniona zabiegami fizykoterapeutycznymi.

Hydrodekompresja – innowacyjna metoda leczenia

Hydrodekompresja jest to innowacyjna i bezoperacyjna metoda leczenia zespołu cieśni nadgarstka. Zabieg ten przeprowadzany jest ambulatoryjnie w gabinecie zabiegowym, pod kontrolą USG, w znieczuleniu miejscowym. Chirurg za pomocą iniekcji cienkoigłowej (zastrzyk) wprowadza odpowiednią ilość płynu do przestrzeni wokół nerwu, dzięki temu zostaje on uwolniony i oddzielony od otaczających go tkanek. Zabieg nie wymaga specjalnego przygotowania, konieczna jest natomiast kwalifikacja lekarza. Dolegliwości chorobowe cieśni tj. ból nadgarstka i drętwienie palców ustępują nawet od pierwszego dnia, a okres rekonwalescencji po zabiegu trwa najwyżej kilka dni!

Zabieg wykonywany jest wyłącznie przez lek. Tobiasza Szajerkę, specjalistę chirurgii ogólnej. W celu kwalifikacji do zabiegu należy umówić się na konsultację z lek. Tobiaszem Szajerką.

Czym jest przykurcz Dupuytrena?

Przykurcz Dupuytrena, nazywany również chorobą Dupuytrena, to schorzenie ręki, które charakteryzuje się stopniowym zwężeniem i skróceniem powięzi dłoni i palców. Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego chirurga Guillaume’a Dupuytrena, który jako pierwszy opisał to schorzenie w XIX wieku. Choroba najczęściej dotyczy palca serdecznego i małego, ale może również wpływać na inne palce ręki.

Objawy przykurczu Dupuytrena:

• Guzki i węzły – pierwszymi objawami przykurczu Dupuytrena są niewielkie, miękkie guzki i węzły na dłoni. Często początkowo nie powodują one bólu ani dyskomfortu.
• Płaskie pasma tkanki – w miarę rozwoju choroby, guzki mogą przerodzić się w płaskie pasma tkanki zwane strunami Dupuytrena. Te pasma mogą się stopniowo skracać, powodując ograniczenie ruchomości palców.
• Trudności w zginaniu palców – z czasem pacjenci mogą odczuwać trudności w zginaniu palców, zwłaszcza palca serdecznego i małego palca. Ruchomość tych palców może być ograniczona, a w zaawansowanych przypadkach może dojść do całkowitego zgięcia palca w kierunku dłoni.

Metody leczenia przykurczu Dupuytrena:

Wybór odpowiedniej metody leczenia uzależniony jest między innymi od stopnia zaawansowania choroby i obejmuje zarówno leczenie zachowawczej, jak również operacyjne. Metoda zachowawcza opiera się na farmakoterapii oraz fizjoterapii, która obejmuje również zabiegi fizykoterapeutyczne. W przypadku, gdy leczenie zachowawcze nie przyniesie oczekiwanych efektów lub zmiany są zaawansowane, lekarz może zdecydować o konieczności przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego.

Wybór techniki zabiegowej uzależniony jest od stopnia zaawansowania choroby, najczęściej wykonuje się:

• fasciotomię – chirurgiczne przecięcie przerośniętej powięzi
• technika igłowa – wprowadzenie za pomocą wkłucia w zmienioną chorobowo strukturę i rozdzieleniu tkanki
• wycięcie zmienionego rozścięgna dłoniowego i guzków oraz korekcja przykurczów palców

Ważnym elementem leczenia operacyjnego jest również fizjoterapia, która zalecana jest po zabiegu. Dzięki odpowiedniej rehabilitacji pacjent szybciej odzyska sprawność w dłoni.