Rehabilitacja ortopedyczna

Terapia PNF to metoda fizjoterapeutyczna, która składa się z serii ćwiczeń i technik manualnych, które mają na celu poprawę funkcji ruchowych pacjenta poprzez aktywację układu nerwowo-mięśniowego.

Metoda ta wykorzystuje różne techniki stymulacji nerwowej i propriocepcyjnej, aby zwiększyć efektywność i skuteczność ćwiczeń, takich jak rozciąganie i wzmocnienie mięśni, poprawa koordynacji i równowagi, oraz zwiększenie zakresu ruchu.

W terapii PNF stosuje się trzy podstawowe techniki:

• PNF stretching (rozciąganie PNF) – jest to metoda rozciągania mięśni, która angażuje pacjenta w aktywny ruch poprzez zastosowanie technik oporu izometrycznego, co pozwala na osiągnięcie większego zakresu ruchu.
• PNF strengthening (wzmocnienie PNF) – jest to technika, która wykorzystuje izometryczne skurcze mięśni, aby zwiększyć siłę mięśniową poprzez aktywację całego układu nerwowo-mięśniowego.
• PNF patterns (wzorce PNF) – są to sekwencje ruchów, które angażują całe ciało, mają na celu poprawę koordynacji między mięśniami oraz równowagi, a także stymulują układ nerwowy do nauczenia się bardziej skoordynowanych wzorców ruchowych.

Terapia PNF jest szeroko stosowana w rehabilitacji po urazach neurologicznych, takich jak udary mózgu, pourazowe uszkodzenia rdzenia kręgowego, stwardnienie rozsiane, a także w rehabilitacji po urazach ortopedycznych, takich jak złamania kości. Metoda ta może pomóc pacjentom poprawić funkcję ruchową, koordynację, równowagę i siłę mięśni, a także zwiększyć ich niezależność i jakość życia.

Terapia PNF stosowana jest w rehabilitacji pacjentów z różnymi schorzeniami, w tym:

• urazy neurologiczne – takie jak pourazowe uszkodzenia rdzenia kręgowego, urazy mózgu, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, porażenie mózgowe.
• urazy ortopedyczne – takie jak złamania kości, uszkodzenia stawów, choroba zwyrodnieniowa stawów.
• zaburzenia równowagi – takie jak zawroty głowy, choroba Menière’a, niedowład mięśni.
• bóle kręgosłupa – takie jak ból lędźwiowy, szyjny, rwa kulszowa.
• zaburzenia postawy – takie jak skolioza, kifoza, lordoza.

Terapia PNF może być stosowana zarówno u dzieci, jak i dorosłych, i może pomóc w poprawie zakresu ruchu, koordynacji, równowagi i siły mięśniowej, a także wzmocnić układ nerwowy i mięśniowy pacjenta. Jest to metoda terapeutyczna, która może być stosowana jako samodzielna forma terapii lub w połączeniu z innymi metodami fizjoterapii w celu uzyskania jak najlepszych wyników terapeutycznych.

Terapia manualna FDM wg Typaldosa

Zadaniem terapii prowadzonej wg koncepcji FDM, jest anatomiczna korekcja zniekształcenia układu powięziowego, czyli doprowadzenie deformacji do prawidłowej pozycji wyjściowej. W tym celu wykonywane są specjalne, manualne techniki manipulacyjne, podczas których często używa się wielkiej siły, porównywalnej do tej, która zadziałała w momencie urazu doprowadzającego do zniekształcenia tkanki.

W diagnostyce FDM najważniejszym klinicznym kryterium jest mowa ciała połączona z opisem dolegliwości przez pacjenta. Podczas przeprowadzania wywiadu fizjoterapeuta zwraca szczególną uwagę na intuicyjną gestykulację pacjenta w momencie wskazywania bolesnych obszarów ciała. Następnymi ważnymi aspektami są: mechanizm powstania dolegliwości oraz testy kliniczne, badanie palpacyjne, zdjęcia RTG/ rezonans magnetyczny oraz badania laboratoryjne. Jako testy kliniczne wykorzystywane są proste, łatwe do powtórzenia testy ruchomości, siły lub obciążenia dotkniętego obszaru.

Terapia manualna FM wg Stecco

FM jest wyjątkową metodą opracowaną przez prof. Luigi’ego Stecco, która jest popularyzowana i rozwijana przez wielu międzynarodowych instruktorów na całym świecie. Koncepcja ta stanowi zachodnią interpretację wschodniej koncepcji meridianów opartej na anatomii, fizjologii, biomechanice i embriologii. W teorii tej zakłada się, że punkty meridianowe ściśle pokrywają się z tzw. centrami koordynacji (CC) czyli punktami na powięzi głębokiej, które poddawane są największym przeciążeniom. Centrum koordynacji w stanie nieustannego przeciążenia ulega upośledzeniu funkcji powięzi, co prowadzi do bólu, wtórnych przeciążeń i ograniczenia zakresu ruchu oraz do zaburzeń pracy narządów wewnętrznych. Odpowiednia stymulacja tych punktów likwiduje densyfikacje, przywracając prawidłowy ślizg pomiędzy warstwami powięzi, co przynosi większe uczucie komfortu, likwiduje przyczynę bólu oraz poprawia zakres ruchu.

Terapia manualna, czyli leczenie struktur kręgosłupa i stawów obwodowych rękami terapeuty w celu zmniejszenia dolegliwości bólowych jest wykorzystywana od bardzo dawna. Jest najbardziej naturalnym sposobem przynoszenia ulgi w cierpieniu jednemu człowiekowi rękami drugiego człowieka i jak przed wiekami, tak po dzień dzisiejszy terapia manualna pozostaje jedną z niewielu dziedzin, gdzie terapeuta ma bezpośredni kontakt z chorym, a leczenie odbywa się bez udziału środków farmakologicznych, skomplikowanej aparatury czy też noża chirurgicznego.

Terapia manualna zajmuje się badaniem i leczeniem tzw. zaburzeń czynnościowych w narządzie ruchu oraz określeniem przyczyn, które mogły do nich doprowadzić. Głównym działaniem terapii manualnej jest wykrywanie i usuwanie deficytów ruchowych (barier czynnościowych) zarówno w odniesieniu do ruchomości stawów kręgosłupa, krążka międzykręgowego, stawów obwodowych, jak i ruchomości tkanek miękkich związanych z narządem ruchu: skóry, tkanki podskórnej, powięzi, więzadeł, torebek stawowych, ścięgien, a przede wszystkim mięśni. Leczenie i ustępowanie dolegliwości bólowych jest niejako konsekwencją przywracania prawidłowych funkcji narządu ruchu. We Vratislvia Medica nasz doświadczony zespół fizjoterapeutów wykorzystuje w codziennej pracy z pacjentem metody i techniki wg różnych koncepcji, przyczyniają się do poprawy stanu funkcjonalnego narządu ruchu, ale także regresji objawów. Do najbardziej znanych metod terapii manualnej należą: koncepcja Ackermanna, Hartmana, Mulligana, Kaltenborna-Evjentha czy Levitt’a oraz manipulacja powięziowa FDM (Fascial Distortion Model wg Typaldosa).

W jakich schorzeniach wykorzystuje się terapię manualną?

• bóle kręgosłupa szyjnego, piersiowego, lędźwiowego
• promieniujące do kończyn dolnych, górnych
• bóle pochodzenia dyskowego
• lumbago
• „rwa kulszowa”
• „rwa ramienna”
• bóle stawów biodrowych, kolanowych, stóp
• bóle barków, łokci, nadgarstków
• bóle głowy
• bóle klatki piersiowej: przeszywające, opasujące
• wady postawy, w tym skoliozy
• zespół bolesnego barku
• stany pourazowe kręgosłupa i stawów obwodowych
• mioartropatie stawów skroniowo-żuchwowych (w tym z zaryglowaniem krążka śródstawowego) – leczenie we współpracy ze stomatologiem z zastosowaniem szyn relaksacyjnych i repozycyjnych, indywidualnie dobranych do każdego pacjenta

Jakie są przeciwwskazania do stosowania metody?

• zaawansowana osteoporoza
• problemy z krzepliwością krwi
• silny ból uniemożliwiający przeprowadzenia badania
• nowotwory, zwłaszcza kości lub z przerzutami do kości
• poważne zaburzenia narządów wewnętrznych
• ciąża
• złamania, zwichnięcia
• kręgozmyk prawdziwy w okolicy zabiegowej
• niewydolność kręgowo-podstawna przy pracy na odcinku
• szyjnym kręgosłupa

Osteopatia to metoda fizjoterapeutyczna, która opiera się na holistycznym podejściu do pacjenta i łączy w sobie techniki manualne, wiedzę anatomiczną, biomechaniczną i fizjologiczną. Celem osteopatii jest przywrócenie naturalnej ruchomości, elastyczności i równowagi w organizmie pacjenta.

Osteopatia polega na diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń w funkcjonowaniu układu mięśniowo-szkieletowego oraz układu nerwowego. Osteopaci stosują różne techniki manualne, takie jak mobilizacje, manipulacje, techniki mięśniowe, opierające się na dotyku i ucisku, w celu przywrócenia równowagi między różnymi częściami ciała i poprawy krążenia.

Metoda ta opiera się na filozofii, że ciało pacjenta posiada naturalne zdolności do samoregulacji i samoleczenia, a osteopata pomaga w tym procesie, przywracając równowagę i naturalną ruchomość.

Osteopatia może być stosowana w leczeniu wielu schorzeń, takich jak bóle pleców, bóle głowy i szyi, bóle stawów, nerwobóle, a także do poprawy ogólnego stanu zdrowia i samopoczucia. W terapii osteopatycznej kluczową rolę odgrywa dokładna diagnoza i indywidualne podejście do pacjenta, dlatego decyzja o zastosowaniu tej metody powinna być podjęta przez specjalistę po dokładnym zbadaniu pacjenta.

Osteopatia może być stosowana w leczeniu wielu schorzeń neurologicznych, takich jak:

• udar mózgu – osteopatia może pomóc w rehabilitacji pacjentów po udarze mózgu, poprzez przywrócenie naturalnej ruchomości kończyn i poprawę równowagi.
• choroba Parkinsona – osteopatia może pomóc w redukcji sztywności mięśni i poprawie równowagi u pacjentów z chorobą Parkinsona
• bóle głowy i migreny – osteopatia może pomóc w redukcji bólu głowy i migren, poprzez złagodzenie napięć mięśniowych i poprawę krążenia
• bóle pleców – osteopatia może pomóc w redukcji bólu pleców, poprzez przywrócenie naturalnej ruchomości kręgosłupa i złagodzenie napięć mięśniowych.
• dysfunkcje stawów skroniowo-żuchwowych – osteopatia może pomóc w leczeniu dysfunkcji stawów skroniowo-żuchwowych, poprzez przywrócenie naturalnej ruchomości stawów i mięśni
• zespół cieśni nadgarstka – osteopatia może pomóc w redukcji bólu i poprawie funkcjonowania ręki u pacjentów z zespołem cieśni nadgarstka
• inne schorzenia neurologiczne, takie jak stwardnienie rozsiane, neuropatie, dystonie i inne zaburzenia ruchowe

Metoda NDT-Bobath to terapia fizjoterapeutyczna, która skupia się na pracy z pacjentami z zaburzeniami neurologicznymi, takimi jak pourazowe uszkodzenia mózgu, udary mózgu, porażenie mózgowe czy stwardnienie rozsiane. Metoda ta została opracowana przez polską neurolog NDT, dr Karolinę Bobath i jej męża fizjoterapeutę, Berta Bobatha.

Terapia NDT-Bobath opiera się na trzech kluczowych założeniach:

• Analiza postawy i ruchu pacjenta – fizjoterapeuci stosują szczegółową analizę postawy i ruchu pacjenta, aby zidentyfikować nieprawidłowości i obszary, które wymagają poprawy.
• Integracja ruchów normalnych – fizjoterapeuci NDT-Bobath stymulują pacjentów do wykonywania ruchów, które są typowe dla ludzi zdrowych, co pomaga wzmocnić połączenia między mózgiem a ciałem.
• Wykorzystanie płynnej i koordynowanej aktywności – fizjoterapeuci NDT-Bobath wykorzystują ćwiczenia i techniki, które pomagają pacjentom wykonywać ruchy w sposób płynny i koordynowany.

Metoda NDT-Bobath opiera się na indywidualnym podejściu do każdego pacjenta i jego potrzeb, a fizjoterapeuci wykorzystują wiele różnych technik, takich jak manipulacje stawów, ćwiczenia czynne i bierny, stabilizacje ciała oraz stymulację sensoryczną.

Celem terapii NDT-Bobath jest poprawa funkcji ruchowych, koordynacji ruchowej, równowagi i kontroli postawy pacjenta, a także zwiększenie jego niezależności i jakości życia.

Metoda NDT-Bobath jest stosowana w terapii pacjentów z różnymi schorzeniami neurologicznymi, takimi jak:

• pourazowe uszkodzenia mózgu – takie jak urazy głowy, wylewy krwi do mózgu, wstrząsy mózgu
• choroba Parkinsona – choroba ta powoduje spowolnienie ruchów i drżenie mięśniowe
• porażenie mózgowe – pacjenci z porażeniem mózgowym mogą mieć trudności z poruszaniem się, równowagą, kontrolą postawy oraz koordynacją ruchową
• stwardnienie rozsiane – schorzenie to wpływa na funkcjonowanie układu nerwowego, powodując zaburzenia ruchowe, takie jak drżenie mięśniowe, trudności z równowagą i koordynacją
• guzy mózgu – guzy mózgu mogą wpływać na funkcjonowanie mózgu i układu nerwowego, co może prowadzić do trudności z ruchem, równowagą i koordynacją
• dzieci z opóźnionym rozwojem ruchowym – metoda NDT-Bobath jest szczególnie skuteczna w terapii dzieci z opóźnionym rozwojem ruchowym, takich jak dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym czy zespołem Downa.

Fizjoterapia metodą Hallwick (ang. Halliwick Concept) to specjalna metoda rehabilitacji w wodzie, która została opracowana przez Jamesa McMillana i doktora Berta Halla. Metoda ta skupia się na rozwijaniu umiejętności pływania i ruchów w wodzie u osób z różnego rodzaju dysfunkcjami neurologicznymi i ruchowymi.

Głównym celem rehabilitacji w wodzie metodą Hallwick jest poprawa kontroli ruchowej, równowagi i koordynacji u pacjentów poprzez wykorzystanie właściwości fizycznych wody. Woda zapewnia opór i podparcie, co umożliwia pacjentowi wykonywanie ruchów, które są trudne lub niemożliwe do wykonania na lądzie.

Rehabilitacja w wodzie metodą Hallwick składa się z serii ćwiczeń, w których pacjent stopniowo rozwija swoje umiejętności ruchowe i pływackie. Ćwiczenia te są wykonywane pod czujnym okiem wykwalifikowanego fizjoterapeuty, który prowadzi pacjenta przez cały proces rehabilitacji.

Metoda Hallwick może być stosowana w przypadku różnego rodzaju schorzeń neurologicznych, takich jak pourazowe uszkodzenia rdzenia kręgowego, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, pourazowe uszkodzenia mózgu oraz w przypadku wad postawy i innych zaburzeń ruchowych.

Bad Ragaz Ring Method to jedna z metod rehabilitacji w wodzie, która jest wykorzystywana do poprawy funkcji ruchowych i leczenia różnych schorzeń. Metoda ta została nazwana od miasta Bad Ragaz w Szwajcarii, gdzie została opracowana.

Bad Ragaz Ring Method polega na wykonywaniu ćwiczeń w ciepłej wodzie, pod nadzorem wykwalifikowanego terapeuty, który pomaga pacjentowi w wykonywaniu odpowiednich ruchów. W trakcie sesji terapeuta korzysta z opasek lub pierścieni, które są zamocowane na kończynach pacjenta, aby poprawić stabilizację stawów i umożliwić kontrolowane ruchy.

Metoda Bad Ragaz Ring Method może być stosowana w leczeniu różnych schorzeń, takich jak choroby zwyrodnieniowe stawów, pourazowe zaburzenia ruchu, a także w celu łagodzenia bólu i poprawy samopoczucia. Podczas ćwiczeń w wodzie, ciężar ciała pacjenta jest zmniejszony, co zmniejsza nacisk na stawy i mięśnie, co może być korzystne dla osób z problemami ze stawami lub mięśniami.

Rehabilitacja w wodzie metodą Bad Ragaz Ring Method jest zwykle stosowana w ramach kompleksowego planu leczenia, który może obejmować również ćwiczenia na lądzie, terapię manualną lub fizykoterapię. Przed rozpoczęciem terapii zawsze należy skonsultować się z fizjoterapeutą, który wybierze odpowiednią metodę rehabilitacji w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta.

Watsu to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje ciepłą wodę do łagodzenia bólu i stresu, poprawy ruchomości stawów oraz ogólnej poprawy zdrowia fizycznego i emocjonalnego. Watsu jest formą rehabilitacji w wodzie, która łączy techniki masażu, rozciągania i ruchu w wodzie, zwykle wykonywanych przez terapeutę specjalizującego się w tej metodzie.

Podczas sesji Watsu, terapeuta prowadzi pacjenta przez różne ruchy w ciepłej wodzie, zwykle o temperaturze około 35-38 stopni Celsjusza. Terapeuta podtrzymuje pacjenta w wodzie, co pozwala na swobodny ruch i minimalizuje nacisk na stawy i mięśnie. Podczas sesji Watsu, pacjent może doświadczyć poprawy krążenia krwi, zwiększenia elastyczności i ruchomości stawów, a także uczucia ukojenia i relaksu.

Rehabilitacja w wodzie metodą Watsu jest stosowana w leczeniu różnych schorzeń, takich jak ból pleców, choroby zwyrodnieniowe stawów, pourazowe zaburzenia ruchu, a także w celu łagodzenia stresu i poprawy samopoczucia. Jednak przed rozpoczęciem terapii, zawsze należy skonsultować się z fizjoterapeutą, który oceni stan zdrowia pacjenta i zdecyduje, czy Watsu jest odpowiednią metodą terapii w danym przypadku.